Ο ρόλος του παιδοψυχολόγου. Το πότε, το πώς και το γιατί

Ο ρόλος του παιδοψυχολόγου. Το πότε, το πώς και το γιατί!

Τι είναι η Παιδοψυχολογία

Η Παιδοψυχολογία είναι ο κλάδος της Ψυχολογίας που σχετίζεται με τη μελέτη, αξιολόγηση και αντιμετώπιση της αναπτυξιακής πορείας του ατόμου από τη βρεφική ηλικία ως την ενηλικίωση.

Μελετά τους τομείς της ανάπτυξης που αφορούν:

• στη μάθηση
• στη σκέψη
• στην αντίληψη
• στη συμπεριφορά
• στα συναισθήματα.

Αξιολογεί και αντιμετωπίζει θεραπευτικά τυχόν ελλείμματα στους τομείς που αναφέρονται παραπάνω.

Ποιος είναι ο παιδοψυχολόγος

Παιδοψυχολόγος ορίζεται ο επιστήμονας / ειδικός που κατέχει ως βασικό τίτλο σπουδών πτυχίο Ψυχολογίας της ημεδαπής ή της αλλοδαπής.
Γνωρίζει, τις βασικές αρχές της ψυχολογίας και έχει πάρει ειδίκευση στον τομέα της αναπτυξιακής ψυχολογίας.
Αυτός σχετίζεται με τις δομές της ανάπτυξης που αφορούν στη νοημοσύνη, τις κινητικές λειτουργίες, τη συναισθηματική νοημοσύνη και τη συμπεριφορά (Wenar c. & Kerig. p.k., 2008).

Ο ρόλος του παιδοψυχολόγου είναι διττός

Συμβουλευτικός/ προληπτικός, σε σχέση με τα στάδια της ανάπτυξης, τα σημαντικά ορόσημα και την αξιολόγηση των τυπικών συμπεριφορών των παιδιών.

Θεραπευτικός/ παρεμβατικός, μέσω της αντιμετώπισης της ψυχοπαθολογίας. Αυτή, πολλές φορές, απαντάται στον δρόμο της ανάπτυξης, εκφραζόμενη μέσ’ από διαταραχές της ανάπτυξης, της μάθησης, της αντίληψη και της μνήμης.

Επίσης, διαταραχές της συμπεριφοράς του ατόμου, της συναισθηματικής του ωρίμασης και της ανάπτυξης της προσωπικότητας του παιδιού ή του εφήβου.

Τι εννοούμε όταν μιλάμε για ψυχοπαθολογία;

Με τον όρο ψυχοπαθολογία εννοούμε κάθε απόκλιση από αυτό που νοείται ως φυσιολογικό.
Η ψυχοπαθολογία, δηλαδή, αφορά σε κάθε πιθανή συμπεριφορά που δεν ακολουθεί τα πρότυπα στάδια ανάπτυξης.

Σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη μιας ψυχοπαθολογικής κατάστασης διαδραματίζει ο χρόνος έναρξης ή η αλλαγή της συμπεριφοράς σε σχέση με τη χρονολογική ηλικία του παιδιού.

Συγκεκριμένα, μπορεί να αφορά:

• στη σωματική διάπλαση του ατόμου,
• στην ανάπτυξη του εγκεφάλου,
• στις ικανότητες της κίνησης,
• στην ανάπτυξη της γλώσσας,
• στις ικανότητες που σχετίζονται με την αντίληψη της πραγματικότητας,
• στη χωροχρονική αντίληψη,
• στις δεξιότητες της μνήμης και της προσοχής.

Παράλληλα, η ψυχοπαθολογία απαντά σε γονιδιακά σύνδρομα ή διαταραχές της ανάπτυξης που ξεκινούν με τη γέννηση ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Αναφέρεται και σε οποιαδήποτε απόκλιση της συμπεριφοράς, της διάθεσης και της λειτουργικότητας του παιδιού ή του εφήβου, η οποία μπορεί να επιφέρει αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα ζωής του ίδιου και της οικογένειάς του.

Ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος

Μπορεί να αξιολογήσει, να διαγνώσει και να δημιουργήσει το παρεμβατικό πρόγραμμα για τις δυσκολίες που σχετίζονται με την ανάπτυξη, που ξεκινά από τη βρεφική ηλικία ως την εφηβεία.

Μαζί με τους παιδοψυχιάτρους μπορεί να χρησιμοποιήσει σταθμισμένα ψυχοδιαγνωστικά εργαλεία για τη μέτρηση και αξιολόγηση της νοημοσύνης και της προσωπικότητας του ατόμου.

Ο συμβουλευτικός ρόλος του παιδοψυχολόγου

Η συμβουλευτική αποτελεί μία ξεχωριστή μορφή θεραπευτικής παρέμβασης στον κλάδο της Παιδοψυχολογίας και ασχολείται με συγκεκριμένα θέματα.
Ο συμβουλευτικός ρόλος του παιδοψυχολόγου χωρίζεται σε δύο κατηγορίες:

1. στη συμβουλευτική γονέων και
2. στη συμβουλευτική παιδιών και εφήβων.

Συμβουλευτική γονέων

Η συμβουλευτική γονέων αφορά στην παροχή συμβουλευτικής υποστήριξης προς τους γονείς παιδιών :

• που ακολουθούν την τυπική ροή της ανάπτυξης αλλά πιθανόν παρουσιάζουν δυσκολίες στη συμπεριφορά και στη συναισθηματική ωρίμανση
• βρίσκονται στον άξονα της ψυχοπαθολογίας.

Τα θέματα με τα οποία ασχολείται είναι τα εξής:

Εκπαίδευση γονέων σε στρατηγικές αντιμετώπισης των μη επιθυμητών συμπεριφορών από την πλευρά του παιδιού. Οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να σχετίζονται με έντονη επιθετικότητα στο σχολείο ή στο σπίτι και μη ακολουθία κανόνων.
Επίσης, σχετίζονται με έλλειψη σεβασμού των ορίων που έχουν θέσει οι γονείς, συναισθηματική ανωριμότητα του παιδιού κ.ά.

Βελτίωση του τρόπου διαπαιδαγώγησης του παιδιού.

Εκμάθηση στρατηγικών για την αντιμετώπιση δυσκολιών στην καθημερινότητα του παιδιού, όπως εκπαίδευση τουαλέτας, ή ρουτινών υγιεινής κ.ά.

Παροχή υποστήριξης κι ενδυνάμωσης γονέων των οποίων τα παιδιά βρίσκονται στο φάσμα της ψυχοπαθολογία. Συγκεκριμένα, ο παιδοψυχολόγος παρέχει υποστήριξη και ενδυνάμωση σε γονείς παιδιών:

• που βρίσκονται στο φάσμα του Αυτισμού,
• με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής,
• παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες,
• γενετικά σύνδρομα,
• που έχουν διαγνωσθεί με διαταραχές της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς. Π.χ. η ιδεο-ψυχαναγκαστική διαταραχή, οι αγχώδεις διαταραχές, η παιδική κι εφηβική κατάθλιψη, οι διαταραχές της διαγωγής κ.ά.

Εκπαίδευση γονέων στην κατανόηση των συναισθημάτων του παιδιού κι εκμάθηση στρατηγικών συναισθηματικής αγωγής. Έτσι θα βοηθήσουν το παιδί να γενικεύσει την έκφραση των συναισθημάτων του με τυπικά αποδεκτούς τρόπους σε όλα τα πλαίσια.
Θα μάθει, επίσης, να κατανοεί και να αποδέχεται τα συναισθήματα των άλλων μέσ’ από τη διαμόρφωση θετικών προτύπων των γονέων.

Αντιμετώπιση, από την πλευρά του γονέα, μιας δυσμενούς συνθήκης για το παιδί. Στόχος είναι η εξομάλυνσή της και η ψυχική υγεία του ίδιου αλλά και του παιδιού. Τέτοιες περιπτώσεις είναι τα διαζύγια ή η ενδοοικογενειακή βία.

Ο συμβουλευτικός ρόλος του παιδοψυχολόγου έχει ως στόχο να διαμορφώσει τις κατάλληλες συνθήκες στη σχέση γονέα-παιδιού. Θα εξελιχθεί, έτσι, σε μια υγιή σχέση, όπου και οι δύο θα εκφράζουν τα θέλω τους με κατανόηση κι ενσυναίσθηση.

Επιπλέον, στοχεύει στο να αντιμετωπίσουν οι γονείς τις ανησυχίες τους σχετικά με τον γονεϊκό τους ρόλο ή την ανάπτυξη του παιδιού τους. Απώτερος σκοπός είναι η κατανόηση και αποδοχή αυτών.

Συμβουλευτική παιδιών κι εφήβων

Η συμβουλευτική παιδιών κι εφήβων περιλαμβάνει:

Αντιμετώπιση των ανεπιθύμητων συμπεριφορών κι εκμάθηση των επιθυμητών.

Κατανόηση του εαυτού και ανάπτυξη των δομών της προσωπικότητας. Αυτές σχετίζονται με την εγκαθίδρυση μίας υγιούς εικόνας του εαυτού και μίας διαμορφωμένης ταυτότητας φύλου.

Ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης. Δηλαδή, της ικανότητας του ατόμου να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τόσο τα συναισθήματά του όσο και των άλλων.

Παράλληλα μπορεί και να τα εκφράζει με κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, μπορεί να αναπτύξει την έννοια της ενσυναίσθησης (empathy). Η τελευταία αναφέρεται στην κατανόηση των συναισθημάτων του άλλου, τοποθετώντας τον εαυτό στη θέση του άλλου.

Ανάπτυξη μεταγνωστικών δεξιοτήτων.

Καταπολέμηση αρνητικών συναισθημάτων που σχετίζονται με το άγχος ή τον φόβο αποτυχίας ή αποχωρισμού.

Ανάπτυξη ικανοτήτων αυτορρύθμισης και αυτοελέγχου της συμπεριφοράς.

Ψυχολογική υποστήριξη σε καταστάσεις αντιμετώπισης κρίσεων στα διάφορα πλαίσια ενδιαφέροντος του παιδιού όπως το σχολείο ή το σπίτι. Αυτές αφορούν σε περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού, σωματικής ή ψυχολογικής κακοποίησης, διαζύγιο γονέων, απώλεια κάποιου από τους γονείς ή σημαντικού άλλου.

Ο θεραπευτικός / παρεμβατικός ρόλος του παιδοψυχολόγου;

Όσον αφορά στον θεραπευτικό ρόλο του ψυχολόγου, αυτός χωρίζεται σε δύο στάδια:
α) την ψυχολογική αξιολόγηση του βρέφους, του παιδιού ή του εφήβου,
β) τη θεραπευτική διαδικασία.

α) Ψυχολογική αξιολόγηση του βρέφους, του παιδιού ή του εφήβου

Το στάδιο αυτό σχετίζεται με τη δημιουργία και την καθοδήγηση του παρεμβατικού ή θεραπευτικού προγράμματος.

Συγκεκριμένα η αξιολόγηση αφορά:

• Τη λήψη ιατρικού ιστορικού που αφορά στην περίοδο της κύησης, αλλά και του τοκετού. Ακόμη, αφορά και σε τυχόν παθολογίες που αντιμετωπίζει το παιδί.
• Τη λήψη ψυχολογικού ιστορικού όλων των μελών της οικογένειας του θεραπευόμενου ατόμου, το οποίο αφορά στην ψυχική υγεία τους.
• Αξιολόγηση της γνωστικής ικανότητας που σχετίζεται με την ανάπτυξη των δομών της αντίληψης, της μνήμης, της σκέψης και της μάθησης.
• Αξιολόγηση της προσωπικότητας, η οποία σχετίζεται με τη δομή και τα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού.
• Αξιολόγηση της συναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού, η οποία σχετίζεται με την αντίληψη, την κατανόηση και την έκφραση των συναισθημάτων.
• Τον καθορισμό των σταδίων – σταθμών που θα πρέπει να έχει κατακτήσει το παιδί ανάλογα με την ηλικία.

Η αξιολόγηση δίνει τη δυνατότητα σε γονέα και θεραπευτή να διακρίνουν και να κατανοήσουν τα ελλείμματα και τις δυσκολίες του παιδιού. Παράλληλα, μπορεί να διαφανεί αν παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα που αφορά στην ψυχοπαθολογία του.

β) Θεραπευτική διαδικασία

Έπειτα από την αξιολόγηση των παραπάνω, ακολουθεί η θεραπευτική διαδικασία, η οποία αφορά στα παιδιά που παρουσιάζουν αποκλίσεις της ανάπτυξης.
Η παρέμβαση, ανάλογα με το είδος και τη φύση της διαταραχής, σχετίζεται, κυρίως, με τους παρακάτω τομείς:

• Ανάπτυξη γνωστικών δεξιοτήτων που αφορούν στην αντίληψη, οπτική και ακουστική, και στη μνήμη.
• Ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης μέσα από το συμβολικό παιχνίδι και τη χρήση κοινωνικών ιστοριών.
• Ανάπτυξη της κοινωνικοποίησης και των κοινωνικών δεξιοτήτων του παιδιού.
• Θεραπευτική αντιμετώπιση των συμπεριφορών που δημιουργούν δυσφορία στο παιδί ή στο περιβάλλον κι εκμάθηση κανόνων των τυπικών συμπεριφορών.
• Καθοδήγηση ομαδικών συνεδριών που σχετίζονται με την αυτόνομη διαβίωση των παιδιών, καθώς και την ένταξή τους στα διάφορα κοινωνικά πλαίσια.

Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία το παιδί θα μάθει να λειτουργεί και να εντάσσεται στα κοινωνικά πλαίσια χωρίς δυσφορία ή αρνητικά συναισθήματα.
Θα έχει, ακόμη, επιθυμητά επίπεδα προσαρμογής. Απώτερος στόχος είναι η ομαλή ένταξή του, η αυτονομία και η ανεξαρτητοποίησή του, στο βαθμό που η διαταραχή επιτρέπει.

Όσον αφορά στις βαριές ψυχικές διαταραχές, η θεραπευτική διαδικασία πρέπει να εξελίσσεται με την εποπτεία παιδοψυχιάτρου. Έτσι θα μπορεί να δίνεται, όπου είναι απαραίτητο, και φαρμακευτική αγωγή.
Τέτοιες διαταραχές είναι, για παράδειγμα, η παιδική κατάθλιψη, η σχιζοφρένεια ή άλλες διαταραχές της προσωπικότητας.

Για να επιτελέσει τον συμβουλευτικό ή θεραπευτικό του ρόλο, ο παιδοψυχολόγος θα πρέπει να κατέχει κάποιον ψυχοθεραπευτικό τίτλο. Τότε δύναται να γνωρίζει τις τεχνικές που θα μπορεί να εφαρμόσει κατά τη διάρκεια της θεραπείας.

Σημαντικές δεξιότητες του παιδοψυχολόγου για την εξέλιξη και αποδοτικότητα της θεραπευτικής διαδικασίας της συμβουλευτικής και της παρέμβασης.

Προκειμένου η θεραπευτική διαδικασία να λειτουργήσει εποικοδομητικά θα πρέπει ο παιδοψυχολόγος, όπως κι ο ψυχολόγος- ψυχοθεραπευτής, να διαθέτει κάποιες δεξιότητες.
Συγκεκριμένα:

Διαπροσωπικές δεξιότητες
Αφορούν στις δεξιότητες της επικοινωνίας, της αυθεντικής ακρόασης, της ενσυναίσθησης και της συναισθηματικής ανταπόκρισης. Επίσης, στη σωστή χρήση της γλώσσας αλλά και στην αντίληψη και κατανόηση της γλώσσας του σώματος.

Προσωπικές πεποιθήσεις και συμπεριφορές
Σχετίζονται με την ευαισθησία στις αξίες και του πελάτη, την άνευ όρων αποδοχή και την πίστη στη δύναμη της αλλαγής.

Αντιληπτικές δεξιότητες
Αναφέρονται στην ικανότητα να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα του θεραπευόμενου, να το κατανοεί και να το αξιολογεί. Μπορεί, έτσι, να προβλέψει μελλοντικές συμπεριφορές κι επιπτώσεις, να έχει γνωστική ευελιξία και να θυμάται πληροφορίες για τον θεραπευόμενο.

Προσωπική σταθερότητα
Αναφέρεται στην απουσία των προσωπικών αναγκών ή παράλογων πεποιθήσεων, οι οποίες μπορεί να είναι δυσλειτουργικές για τη θεραπευτική διαδικασία. Αφορά, ακόμη, στην τοποθέτηση προσωπικών ορίων και στην ικανότητα να μπορεί να μπαίνει στη θέση του άλλου.

(McLeod, 2003)

Μέσα από τις δεξιότητες αυτές ο παιδοψυχολόγος, ως σύμβουλος, μπορεί να δομήσει μια πρόσφορη σχέση με τον πελάτη. Θα υπάρχει, επιπλέον, μια αρμονική επαφή στη θεραπευτική διαδικασία, η οποία διακατέχεται από τον σεβασμό και την αποδοχή. Επομένως, είναι λιγότερο πιθανόν να δημιουργηθούν αρνητικές εικόνες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Γιατί να επισκεφθείτε έναν παιδοψυχολόγο;

Σε κάποιες φάσεις της ζωής μας μπορεί να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες ή καταστάσεις που δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτά πολλές φορές μπορεί να εμποδίζουν την ομαλή εξέλιξη της οικογένειας ή του παιδιού μας. Μπορεί, λοιπόν, να μειωθεί η λειτουργικότητα της οικογενειακής ζωής και της κοινωνικότητας και κατ΄επέκταση η ποιότητα ζωής.

Ο ψυχολόγος είναι ο ειδικός, ο οποίος έχει εξειδικευθεί στο να κατανοεί τα μείζονα, και μη, ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο. Ακόμη, τον βοηθάει να αναπτύσσει δεξιότητες, οι οποίες τον καθιστούν ικανό να λύνει τα προβλήματά του.

Ο στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να ζήσει το άτομο μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη ζωή, ικανοποιώντας τις βασικές του ανάγκες.

Στην ψυχοθεραπεία ο ενδιαφερόμενος έχει τη δυνατότητα να εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Δεν έχει τον φόβο μήπως πληγώσει κάποιον, τον κατακρίνουν ή έχει άλλες δυσάρεστες συνέπειες.

Έχει την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του. Μπορεί να ανακαλύπτει τις ανάγκες του, τους φόβους, τις προσδοκίες και τις πεποιθήσεις που καθορίζουν τη ζωή του.

Στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία μπορεί να δοκιμάσει και να υιοθετήσει καινούργιους και πιο λειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν τη ζωή του προς την κατεύθυνση που θέλει, βρίσκοντας λύσεις σε θέματα που τον απασχολούν. Και όλα αυτά σε ένα ασφαλές πλαίσιο με την καθοδήγηση του θεραπευτή του.

Υπάρχουν φορές που η ψυχοθεραπεία δεν είναι δυνατόν να αλλάξει τις καταστάσεις που προκαλούν ψυχική δυσφορία ή ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα. Μπορεί, όμως, να βοηθήσει το άτομο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις αυτές. Θα απαλλαχθεί έτσι από τις αρνητικές συνέπειές τους.

Ο ψυχολόγος είναι εκπαιδευμένος στο να υποδείξει στον ενδιαφερόμενο ευνοϊκούς δρόμους και κατάλληλους τρόπους για μια αλλαγή στη ζωή του. Θα μπορέσει έτσι να πετύχει τους στόχους του.
Δε «θεραπεύει» μόνος του. Βοηθάει τον ενδιαφερόμενο, με διάφορες τεχνικές, να απαλλαγεί από τον ψυχικό του πόνο και να αλλάξει τη ζωή του. Να βάλει εφικτούς στόχους αυτοβελτίωσης μέσα από μία εποικοδομητική συνεργασία.

Έτσι, μέσ’ απ’ αυτήν τη διαδικασία το παιδί μπορεί να διαμορφώσει μέσα του έναν ψυχικά υγιή ενήλικο. Θα μπορεί να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες χωρίς να δημιουργούνται ψυχικά τραύματα που, μακροπρόθεσμα, προκαλούν προβλήματα στις σχέσεις και στη ζωή του

Πότε να επισκεφθείτε έναν παιδοψυχολόγο;

Πολλές φορές η πιθανότητα επίσκεψης σε έναν παιδοψυχολόγο αγχώνει και προβληματίζει τους γονείς. Ωστόσο, η αποφυγή της μπορεί να επιφέρει, κάποιες φορές, περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα.

Μια επίσκεψη στον παιδοψυχολόγο μπορεί να αποβεί σωτήρια σε κάποιες περιπτώσεις!

Φυσικά δεν είναι αναγκαίο όλα τα παιδιά να επισκεφθούν κάποιον παιδοψυχολόγο.

Ποιοι είναι οι λόγοι που πρέπει να μας οδηγήσουν σ’ έναν παιδοψυχολόγο;

Οι λόγοι για τους οποίους ένα παιδί, ένας έφηβος ή οι γονείς πρέπει να επισκεφθούν έναν ψυχολόγο είναι όταν:

• Οι γονείς έχουν απορίες ή διαφωνίες σχετικά με τη διαπαιδαγώγησή του.
• Η οικογένεια έχει βιώσει μια δυσμενή κατάσταση, όπως ένας χωρισμός, κάποια ασθένεια, ή θάνατος. Ό,τι συμβαίνει εντός του πλαισίου της οικογένειας έχει επιπτώσεις στην ψυχική υγεία του παιδιού. Η πρόληψη, λοιπόν, μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην ανάπτυξη επικείμενης ψυχοπαθολογίας.
• Tο παιδί αντιμετωπίζει πρόβλημα στην εξέλιξή του και φαίνεται να μην ακολουθεί τις τυπικές καμπύλες ανάπτυξης. ‘Οταν πρέπει, επίσης, να γίνει αξιολόγηση της νοημοσύνης και των ικανοτήτων του.
• Παρουσιάζει μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση ελλειμματικής προσοχής, στερεοτυπικές συμπεριφορές ή άλλες δυσκολίες.
• Παρουσιάζει αλλαγή σε διάφορες σημαντικές συμπεριφορές.
• Παρατηρείται απότομη και ανεξήγητη αλλαγή της σχολικής επίδοσης ή απώλεια ενδιαφέροντος γι’ αυτό.
• Διαπιστώνονται απότομες εναλλαγές στις διατροφικές συνήθειες, δηλαδή, αρχίζει να τρώει βουλιμικά ή, αντίθετα, παρουσιάζει ανορεξία.
• Παρουσιάζει δυσκολίες στον ύπνο ή κάποια διαταραχή ύπνου, όπως αϋπνίες ή νυχτερινή ενούρηση χωρίς παθολογικά αίτια.
• Κλείνεται στον εαυτό του, αποφεύγει κάθε διάλογο ή επιτίθεται.
• Νιώθει άσχημα με τον εαυτό του, είναι αγχωμένο, πιεσμένο, θλιμμένο, φέρεται δειλά και δεν έχει αυτοπεποίθηση.
• Παρουσιάζει κατατονικά συναισθήματα που πιθανόν να συνδέονται με καταθλιπτική διάθεση.
• Μιλά για τον θάνατο, τον δικό του ή αγαπημένων του προσώπων, με επιμονή και για αρκετό χρονικό διάστημα.
• Παίρνει ναρκωτικά ή άλλες ουσίες (π.χ. πίνει συστηματικά) ή οι γονείς αντιλαμβάνονται πιθανή εξάρτηση από κάποια ουσία.
• Δείχνει να αποφεύγει ένα άτομο που του ήταν προσφιλές κι αυτό συμπίπτει με την έναρξη προκλητικής ερωτικής συμπεριφοράς.
• Παρουσιάζει τάσεις μυστικοπάθειας, λέει ψέματα στους γονείς ή σημαντικούς άλλους με στόχο την αποφυγή κριτικής ή επιπλήξεων.
• Παρουσιάζει αυτοτραυματικές συμπεριφορές ή τραυματίζει άλλους.
• Εμφανίζει παραβατική συμπεριφορά (κλοπές, βανδαλισμοί κτλ.).
• Φέρεται με ιδιαίτερα έντονη ανυπακοή στο σπίτι ή στο σχολείο.

Κατάλογος των γνωστότερων διαταραχών ή δυσκολιών όπου η συμβολή του παιδοψυχολόγου κρίνεται απαραίτητη

• διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές (αυτισμός της παιδικής ηλικίας),
• ΔΕΠ-Υ: Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας,
• αγχώδεις διαταραχές,
• φοβίες,
• επιθετικότητα,
• διαζύγιο γονέων ή πένθος,
• δυσκολίες προσαρμογής στα διάφορα πλαίσια,
• γενετικά σύνδρομα,
• διαχείριση κρίσεων,
• συναισθηματικές δυσκολίες,
• βαριές ψυχικές διαταραχές (κατάθλιψη της παιδικής ηλικίας ή παιδική σχιζοφρένεια κ.ά.),
• συμπεριφορικές δυσκολίες,
• εναντιωματική προκλητική διαταραχή,
• ψυχαναγκαστική- καταναγκαστική διαταραχή,
• διαταραχές πρόσληψης τροφής (ανορεξία, βουλιμία),
• διαχείριση του πόνου σε περιπτώσεις παιδιών με χρόνιες παθήσεις, όπως ο διαβήτης, οι εγκεφαλικές βλάβες, ο καρκίνος.

 

Βιβλιογραφία
Kerig, P. K. & Wenar, C. (2008). Εξελικτική ψυχοπαθολογία: Από βρεφική ηλικία στην εφηβεία Αθήνα: Gutenberg.
McLeod, J. (2003) Doing Counselling Research, 2nd edn. London: Sage

Photos by https://dadoudis.com/

 

 

 

 

Ακολουθήστε το Miss or Madam στο Facebook και στο Instagram.