Χθες είδα και εγώ τη σειρά «Adolescence». Και ναι, το ομολογώ ότι με προβλημάτισε πολύ!
Όχι γιατί με σόκαρε. Αλλά γιατί με άγγιξε εκεί που πονάει: στις πιο ήσυχες γωνιές της καθημερινότητας μας ως γονείς. Εκεί που δε μιλάμε εύκολα. Εκεί που η αγάπη μας για τα παιδιά μας συχνά χάνει τον δρόμο της, όχι από έλλειψη, αλλά από ταχύτητα, άγνοια ή απλή… κούραση.
Είναι μια σειρά που πρέπει να δουν όλοι οι γονείς, ειδικά εκείνοι που έχουν παιδιά στην εφηβεία ή που πλησιάζουν σε αυτήν. Γιατί δεν έχει δράματα και υπερβολές. Έχει κάτι χειρότερο: ρεαλισμό. Και αυτό πονάει.
Όπως έγραψε και το New York Magazine, το Adolescence μας βάζει χωρίς προσπάθεια μέσα στη ζωή του Jamie, ενός 13χρονου αγοριού με baby face, με εκείνη την αθωότητα που σε κάνει να θέλεις να τον προστατεύσεις από τον κόσμο. Και από τον ίδιο του τον εαυτό. Η οικογένειά του; Σχεδόν “κανονική”. Ένας πατέρας που δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και μεταφέρει, χωρίς να το ξέρει, πρότυπα «αντρικού μεγαλώματος»: να είσαι δυνατός, να μην εκφράζεις τα συναισθήματά σου, να τα καταφέρνεις, να παίζεις καλή μπάλα. Μια μαμά που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στο σπίτι, πιο ήρεμη, πιο γεφυρωτική, αλλά και η ίδια κουρασμένη.
Γιατί, όμως, προβλημάτισε η σειρά «Adolescence» τόσο πολύ τους γονείς;
Ίσως γιατί είδαν το παιδί τους. Ίσως γιατί ένιωσαν ότι το δωμάτιο με την κλειστή πόρτα, το βλέμμα που δεν τους κοιτάει πια στα μάτια, ο κόμπος στον λαιμό του παιδιού που δεν ξέρει πώς να τον ξεμπερδέψει… όλα αυτά τα έχουν ζήσει. Ίσως γιατί, όπως ο Jamie, έτσι και τα δικά τους παιδιά ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο social media, likes, φίλτρα, συγκρίσεις.
Και ξέρεις τι κάνουμε συχνά; Κρυβόμαστε πίσω από τη φράση “έτσι είναι η νέα γενιά” ή “αυτά έχουν αλλάξει τώρα”. Κρυβόμαστε πίσω από την ίδια την τεχνολογία και την εξέλιξή της, χωρίς να αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Με ανθρώπους που διαμορφώνονται τώρα. Όπως τους μαθαίνουμε να τρώνε σωστά, να λένε “ευχαριστώ” και “συγγνώμη”, έτσι πρέπει να τους μάθουμε και πώς να χειρίζονται το internet, τα social media, την οθόνη. Γιατί δεν είναι κάτι που «θα μάθουν μόνα τους». Είναι κάτι που πρέπει να τους το διδάξουμε, πρώτα με το παράδειγμα και μετά με τον έλεγχο.
Το δικό μου παιδί είναι 13. Και δεν έχει Instagram. Όχι γιατί δε ζητάει. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνω την ανάγκη να είναι “μέσα”. Και εγώ είμαι. Του έχω, όμως, εξηγήσει τη σχέση μου με τα social media. Ξέρει ότι η δική μου παρουσία εκεί είναι καθαρά επαγγελματική. Ξέρει ότι όταν με βλέπει με το κινητό, είμαι στη δουλειά μου, όχι στο scroll. Και με τον ίδιο τρόπο του ζητάω να έχει επίγνωση και αυτοέλεγχο. Όχι επειδή “δεν πρέπει”, αλλά επειδή έχει επιλογή. Την επιλογή να είναι ακόμα παιδί.
Για να είμαι πιο ήρεμη αλλά και για να γνωρίζει ότι υπάρχουν όρια, εχω στο κινητό του το Family Link. Έχει συγκεκριμένο χρόνο καθημερινής χρήσης του internet, περίπου μία με μιάμιση ώρα τη μέρα, και μπορώ να ελέγχω ανά πάσα στιγμή πού μπαίνει, τι κατεβάζει, τι βλέπει. Δεν είναι θέμα αστυνόμευσης. Είναι θέμα εμπιστοσύνης με όρια. Γιατί η εμπιστοσύνη δε σημαίνει “άφησέ το να κάνει ό,τι θέλει”. Σημαίνει “είμαι εδώ, παρακολουθώ, καθοδηγώ”.
Και ναι, πολλές φορές σκέφτηκα πόσο viral θα μπορούσε να γίνει το παιδί μου. Είναι γεμάτος ενδιαφέροντα και ταλέντα, περιεχόμενο για μέρες και με πολλές καρδιές! Γιατί τα παιδιά “πουλάνε”! Αλλά επιλέγω να τον προστατεύσω. Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά γιατί τον σέβομαι.
Μήπως τελικά αυτή η σειρά μάς χτύπησε γιατί μας έβαλε μπροστά στον καθρέφτη;
Πόσες φορές έχουμε αγνοήσει ένα δάκρυ λέγοντας “ε, τώρα εφηβεία είναι”;
Πόσες φορές βολευτήκαμε όταν το παιδί μας έμεινε πίσω από μία οθόνη για να κάνουμε τις δουλειές μας ή απλά για να έχουμε λίγο την ησυχία μας;
Πόσες φορές είπαμε “αργότερα” και το “μετά” δεν ήρθε ποτέ;
Πόσες φορές ακούσαμε στ’ αλήθεια τι νιώθει το παιδί μας; Το αγκαλιάσαμε όταν δεν είχε λόγο να είναι καλά, το επιβραβεύσαμε όταν δεν τα κατάφερε, του σταθήκαμε χωρίς όρους;
Η σειρά «Adolescence» δε σου λέει τι να κάνεις. Δε σου δείχνει “το σωστό”.
Σου θυμίζει πόσο εύκολο είναι να ξεχάσεις. Και πόσο δύσκολο να είσαι εκεί παρών, ουσιαστικά, με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτά αυτιά.
Και ίσως αυτό είναι που τελικά μας πόνεσε τόσο πολύ.
Ίσως τελικά, αυτή η σειρά να μη μας μίλησε μόνο για την εφηβεία. Ίσως να μας ψιθύρισε κάτι πιο δύσκολο: ότι η αληθινή σύνδεση με τα παιδιά μας ξεκινά από τη δική μας ειλικρίνεια.
Διάβασε επίσης: Συγκρούσεις με το παιδί μου στην εφηβεία
Ακολουθήστε το Miss or Madam στο Facebook και στο Instagram.
