Είμαι φορέας: Η Β. Κ. εξομολογείται…

Η εξομολόγηση της B.Κ.: «Είμαι φορέας! Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!».

Τηλεφώνησα στον μικροβιολόγο την ημέρα και την ώρα που είχαμε κανονίσει. Μου είχε πει ότι θα έχουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Μόλις με άκουσε, μου είπε να πάω τη μεθεπόμενη, γιατί ακόμη δεν ήταν έτοιμα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο, κάτι σφηνώθηκε στο μυαλό μου, σαν μια επιβεβαίωση της διαίσθησης. Μετά από δύο μέρες, πήγα στο ιατρείο.

Με υποδέχτηκε ο γιατρός χαμογελαστός. Με πέρασε στο μέσα γραφείο και με άφησε να περιμένω. Αυτός μπήκε στο εργαστήριο και συνομιλούσε με κάποιους άλλους…για πόση ώρα, δεν ξέρω.

Έστησα αφτί για να πιάσω την ατμόσφαιρα από τους ψιθύρους που έφταναν στα αφτιά μου. Ξαφνικά, έκλεισαν την πόρτα. Εγώ σιγά-σιγά σιγουρευόμουν ότι έρχεται καταιγίδα.

Άρχισα να μουδιάζω. Τα χέρια μου ίδρωσαν από την παγωνιά και, νομίζω, πως έχανα την ισορροπία μου, ωστόσο, δεν καθόμουν, για να δοκιμάσω τις αντοχές μου.
Άντε, ας έρθει κάποιος.

Ένιωθα τόσο απειλητική τη σιωπή…τόσο απειλητική και τόσο φλύαρη…μου τα πρόδιδε σιγά-σιγά όλα.
Να! Άνοιξε η πόρτα και βγήκαν 3 γιατροί.
-Καθίστε, μου είπε ο ένας.
Ήταν η πρώτη φορά που αυτή η προτροπή ισοδυναμούσε με καταδίκη.

Η B.Κ. εξομολογείται: «Είμαι φορέας!”

Προσπαθώντας να είναι ψύχραιμοι, ήταν κάπως αλλόκοτοι, αλλά φιλικοί και ζεστοί.

–Είστε στην επικίνδυνη ζώνη, είπαν. Θα πρέπει να γίνουν συμπληρωματικές εξετάσεις. Θα πάτε αμέσως στην ιατρική σχολή στο πανεπιστήμιο, θα μπείτε από την κεντρική πόρτα θα στρίψετε δεξιά και μετά θα… το μυαλό μου δεν λειτουργούσε.

Με έβαλαν όλοι μαζί στο ασανσέρ (θυμάμαι τόσο καθαρά τα 3 προσωπάκια τους που έβλεπα να σβήνουν καθώς έκλεινε η πόρτα του ασανσέρ), και κατέβηκα στην είσοδο.

Βγήκα στο πεζοδρόμιο και ξεκίνησα. Έπρεπε να πάω, αλλά πού;
Πού βρισκόμουν; Δεν αναγνώριζα καθόλου την περιοχή.

Επρόκειτο για έναν κεντρικό δρόμο της πόλης που, από παιδί, είχα περπατήσει εκατοντάδες φορές. Μόνο που αυτή τη στιγμή είχα μπροστά μου ένα εντελώς άγνωστο τοπίο.

Τρόμαξα…κάθισα στο πεζούλι και βάλθηκα να ηρεμήσω και να εντοπίσω το μέρος που βρισκόμουν. Είχα μπροστά μου έναν εντελώς άγνωστο δρόμο. Είχα εντελώς ξεχάσει που βρίσκομαι…

Κοίταζα με προσοχή τις ταμπέλες των καταστημάτων και, έτσι, βεβαιώθηκα πως βρισκόμουν στην Ελλάδα. Έμενε να βρω την πόλη και την περιοχή…

Είχα θυμηθεί πού πήγαινα.

Έφτασα μπροστά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα με σηκωμένο το μανίκι, περιμένοντας να δώσω αίμα.
Ο φόβος, λοιπόν, παραλύει τη μνήμη…γιατί; Σε τι μου ήταν χρήσιμο να μην ξέρω πού βρίσκομαι, πόση ώρα, και πού έχω να πάω μετά;

Έφυγα από εκεί, αφού έκανα ραντεβού την άλλη μέρα, για να μάθω τα νέα αποτελέσματα…

Αυτό που άκουγα από τους γιατρούς ήταν ότι βρίσκομαι στη «ζώνη», στην επικίνδυνη ζώνη…δεν καταλάβαινα ακριβώς, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο αυτά τα λόγια με ανακούφιζαν… έδιναν αναβολή στη βεβαιότητα.

Βρέθηκα στον δρόμο, χωρίς να μπορώ να αποφασίσω τι θα ήταν το καλύτερο να κάνω. Αποφάσισα να πάω σε μία κλινική εκεί κοντά όπου εργαζόταν ο οικογενειακός μας παθολόγος. Βρέθηκα στον τρίτο όροφο της κλινικής και τον αναζήτησα.

Κάθισα στο γραφείο του μέχρι να τον φωνάξουν…μόνη μου…ολομόναχη στο γραφείο, που εκείνη τη στιγμή αποτελούσε όλο το σύμπαν μου. Μόλις τον είδα να πλησιάζει κόντεψα να λιποθυμήσω…Έτρεξε να με πιάσει…

Διάβαζε με προσοχή τη διάγνωση από το μικροβιολογικό εργαστήριο. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι κάτω από το σοβαρό του πρόσωπο. Σήκωσε το τηλέφωνο και ζήτησε τον μικροβιολόγο.

Επέλεγε τις λέξεις του με προσοχή…
-«Ναι, ναι το είδα…ναι είναι στη ζώνη…θα δούμε…εντάξει…αντίο»
Μικρές φρασούλες, κοινότυπες, καθημερινές που κρατούσαν τη ζωή μου στο νόημά τους.

Πόσο θα ‘θελα να ‘ξερα τι σκεφτόταν, στ’ αλήθεια, ο γιατρός. Άραγε, αισθάνθηκε κάποια συμπάθεια για ‘μένα τότε;

Βγήκα στον δρόμο πάλι…Πού να πάω; Μπήκα σε ένα ταξί και του είπα να με πάει στην εκκλησία της γειτονιάς μου. Δεν μπορούσα να πάω σπίτι…δεν ήμουν σε θέση να υποκριθώ πως δεν μου συμβαίνει κάτι…ούτε είχα σκοπό να πω στους γονείς μου τι συμβαίνει.

Η B.Κ. εξομολογείται: «Θα το αντιμετώπιζα μόνη μου.»

Εξάλλου, τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη. Περιμένω το αύριο με νέα αποτελέσματα.

Έπρεπε, πρώτα, να συνέλθω, να συνειδητοποιήσω, όσο ήταν δυνατόν, το γεγονός αυτό που ερχόταν με τέτοια ταχύτητα στην πραγματικότητά μου.

Μπήκα στην εκκλησία. Ήταν άδεια, ευτυχώς. Προχώρησα, βρήκα ένα απομονωμένο στασίδι και κάθισα. Ήταν η μόνη στιγμή που ησύχασα λιγάκι. Άκουγα από μακριά τη βουή του κόσμου, κι ένιωθα σαν μέσα σε ένα κουκούλι ασφαλής, όπως το βρέφος στην κούνια του.

Δεν θυμάμαι πόσο κάθισα. Δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν. Αν προσευχήθηκα, αν παραπονέθηκα, αν σιώπησα.

Έβαλα το κλειδί στην πόρτα και άνοιξα. Η μαμά με ρώτησε κάτι, δεν θυμάμαι τι ούτε και αν απάντησα. Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς…η άτρωτη «κατσαρίδα» του είχε προσβληθεί… το μυρμηγκάκι του δεν μπορούσε να είναι θαυματουργό πια.

Χτύπησε το τηλέφωνο…το σήκωσε ο πατέρας. Δε μιλούσε, μόνο άκουγε…κατάλαβα, τον είχε πάρει τηλέφωνο ο γιατρός μας και του έλεγε τα νέα μου.

Την άλλη μέρα πολύ πρωί πήγα με τον μπαμπά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.

Αχ! Θεέ μου, ας είναι όλα ένα κακό όνειρο.

Ο γιατρός μάς είπε ότι δεν είναι σε θέση να μας πει ακόμα τίποτα, και πως αύριο το πρωί ας του τηλεφωνήσω. Άλλο ένα 24ωρο υψώθηκε μπροστά μου. Γυρίσαμε σπίτι… πήγα στην εκκλησία. Δεν ήξερα γιατί πήγαινα.

Για να προσευχηθώ; Για να μην σκέφτομαι; Για να απομονώνομαι;
Ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί. Κοίταξα τον εαυτό μου, άγγιξα τα μέλη μου, βεβαιώθηκα ότι είμαι ζωντανή. Χωρίς σκέψεις, με έναν βαθύ φόβο, προσπαθούσα να συμπεριφέρομαι κανονικά, για να με πείσω πως όλα είναι όπως πάντα.

Πήγα στο τηλέφωνο και πήρα τον γιατρό.
-Εμπρός;
Τα αποτελέσματα δεν ήταν έτοιμα. Έπρεπε να ξαναπάω την άλλη μέρα το πρωί. Αυτές οι αναβολές, μου έδιναν ελπίδα. Θυμόμουν την παροιμία των ‘Αγγλων: «όταν δεν έχεις νέα, τα νέα είναι καλά».

…Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε με τον μπαμπά στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο.
-Να μου τηλεφωνήσετε κατά τις 5 το απόγευμα στο ιατρείο μου είπε ο γιατρός.

Εκείνο το απόγευμα, ήταν το μεγαλύτερο απόγευμα της ζωής μου.
Κοίταξα το ρολόι ήταν 2…ήμουν ακινητοποιημένη στον καναπέ, κάτω από μία κουβέρτα… έβαλα το κεφάλι μέσα, δημιουργώντας εκεί το άσυλό μου…ήθελα να αφήσω την ώρα να περάσει όσο γίνεται περισσότερο…καθόμουν κουκουλωμένη και υπολόγιζα τα λεπτά που περνούν, δεν σκεφτόμουν, μόνο έσπρωχνα την ώρα.

…Ο γιατρός βγήκε από το γραφείο του, μας πλησίασε, και μας πήρε λίγο πιο πέρα. Με σοβαρότητα αλλά και φόρα μας είπε:
-Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο.

Αμέσως κράτησα τον μπαμπά από το μπράτσο. Με χρειαζόταν.
Ο γιατρός μάς συνόδεψε στην απέναντι πτέρυγα του νοσοκομείου, στην ειδική μονάδα, σε ένα ιατρείο ειδικών γιατρών με επικεφαλής τον γιατρό που με παρακολουθεί.

Άφησα τον μπαμπά να με περιμένει έξω, λέγοντάς του να μην ανησυχεί, του έριξα μια δυνατή ματιά, για να τον φωτογραφίσω, και μπήκα μέσα.

Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να μην τον αφήσω να καταρρεύσει.

Οι γιατροί με δέχτηκαν ψύχραιμα, γι’ αυτούς ήμουν ένας ακόμη.

Ήμουν κι εγώ ψύχραιμη. Είπαμε τα διαδικαστικά μου έδωσαν τον κωδικό με τον οποίο θα είμαι γνωστή στο νοσοκομείο για προστασία των προσωπικών δεδομένων. Πρώτη μου φορά ήμουν ένας κωδικός!

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Βγήκα, πήρα τον μπαμπά αγκαλιά και γυρίσαμε σπίτι. Καινούριος κύκλος άρχιζε.

Η πρώτη στιγμή που θυμάμαι, είναι η στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου το άλλο πρωί στο κρεβάτι των γονιών μου. Μόλις ξύπνησε και η μνήμη μου…είμαι φορέας, είπα στον εαυτό μου.

Ήταν τόσο φοβερή αυτή η πληροφορία που ακινητοποιήθηκα. Ένιωσα σαν να πρόκειται για άλλον, όχι για ‘μένα. Δεν μπορούσα να με ταυτίσω με αυτήν την καινούργια ιδιότητα. Το ξαναείπα, για να το ακούσω, πάλι και πάλι.

Αυτό το καινούργιο ξημέρωμα, ήταν, πραγματικά, καινούργιο. Αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά είχα το δικαίωμα να σηκωθώ όπως κάθε μέρα; όπως όλοι οι άνθρωποι; Είμαι φορέας τώρα πια!

Ήμουν εγώ, αλλά δεν ήμουν εκεί, εκεί που ήμουν πάντα…είχα μετακινηθεί, είχα βρεθεί από την άλλη μεριά, μακριά από τους άλλους, μακριά από τη ζωή μου.

Όχι δεν ένιωθα ότι βρίσκομαι κοντά στον θάνατο, αλλά ότι βρίσκομαι από την άλλη πλευρά της ζωής. Όπου κανείς άλλος δεν βρίσκεται, μόνο εγώ.

Είχα κάνει τον γύρο της ζωής μου και βρέθηκα από την άλλη μεριά.
Μόνη πια, ταξιδιώτης.

Β. Κ.

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο hivaids.gr

Διάβασε επίσης: Οκτώβριος: Μήνας πρόληψης για τον καρκίνο του μαστού

Ακολουθήστε το Miss or Madam στο Facebook και στο Instagram.