Ο Χάρης Αναστασίου είναι το πρόσωπο που «κρύβεται» πίσω από τον Σύλλογο Προστασίας Παιδιών «BENIAMIN». Ένας άνθρωπος με το «Α» κεφαλαίο! Όταν ήταν 48 χρόνων, εγκατέλειψε μία επιτυχημένη σταδιοδρομία στον Καναδά κι επέστρεψε στην Ελλάδα, με τη σύζυγό του Τζοάννα, με σκοπό να αφιερωθούν, ανιδιοτελώς, στη συμπαράσταση παιδιών που στερούνται οικογενειακής φροντίδας. Ο ίδιος στερήθηκε αυτήν τη φροντίδα;
Ας τον γνωρίσουμε!

Ο Χάρης Αναστασίου μάς μιλάει για τη ζωή του
Καλησπέρα, κ. Χάρη! Είναι μεγάλη μου τιμή που σας γνωρίζω. Γνωρίζω το έργο σας και σας θαυμάζω για την αγάπη και την αγκαλιά που δίνετε σε τόσα παιδιά! Πώς ήταν, όμως, τα δικά σας παιδικά χρόνια;
Καλησπέρα, Κωνσταντίνα.
Ήταν 14 Απριλίου 1944, Μεγάλη Πέμπτη, όταν ο τριαντατριάχρονος πατέρας μου Ιωσήφ, από την Κατερίνη, άφησε τη μητέρα μου Μαρία και τα τρία ανήλικα αδέλφια μου, για να πάει στο βουνό να κόψει ξύλα για την οικογένειά μας. Το ίδιο βράδυ, ο φίλος που τον συνόδευε επέστρεψε με το άλογό του και ανακοίνωσε ότι «τον Ιωσήφ τον πήραν οι αντάρτες». Το πτώμα του πετάχτηκε σε μία χαράδρα και δεν βρέθηκε ποτέ.
Ήταν οι δύσκολες ημέρες του εμφυλίου πολέμου. Τέσσερις μήνες αργότερα γεννήθηκε ο Χάρης, το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Η μητέρα μας πέθανε στα τριάντα εφτά της χρόνια, αφήνοντας πίσω τέσσερα ορφανά. Το 1952, τα δύο μικρότερα αδέλφια μπήκαμε στο Ορφανοτροφείο Κατερίνης, όπου βρήκαμε τη θαλπωρή και κοιμηθήκαμε, για πρώτη φορά, σε δικό μας κρεβάτι.
Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Η αδελφή μου κι εγώ ήμασταν τα μόνα παιδιά στο Ορφανοτροφείο που είχαμε μεγαλώσει με την έλλειψη και των δύο γονέων. Αισθανόμουν μόνος, κυνηγημένος, ήμουν πεισματάρης, αντιδρούσα και αντιμιλούσα, ρωτούσα «γιατί;» δηλαδή είχα το θάρρος της γνώμης μου, κάτι που απαγορευόταν αυστηρά.
Αυτό μου στοίχισε πολλές τιμωρίες, απομόνωση στο «κρατητήριο» (ένα δωματιάκι-αποθήκη). Η απομόνωση αυτή ήταν καταλυτική για τη ζωή μου, αφού, με την κλειστοφοβία που απέκτησα, σήμερα αδυνατώ να μπω σε ασανσέρ ή να ταξιδέψω με αεροπλάνο, λεωφορείο ή τρένο.
Μία άλλη δυσκολία μου ήταν ότι, πάντα, χαμογελούσα, και, όταν γινόταν μια αταξία και οι υπεύθυνοι ρωτούσαν το κάθε παιδί: «μήπως το έκανες εσύ;», εγώ χαμογελούσα κι έλεγα «ΟΧΙ», όμως, αυτοί συμπέραιναν ότι έλεγα ψέματα κι έτρωγα την τιμωρία, χωρίς να φταίω.
Οι υπεύθυνοι δεν ήξεραν καλύτερα και δεν έδειξαν καμία κατανόηση για ένα παιδί χωρίς γονείς, γιατί, χωρίς αμφιβολία, οι παιδαγωγοί του Ορφανοτροφείου ήταν οι καλύτεροι που βρέθηκαν στα δύσκολα εκείνα χρόνια, ενώ το Ορφανοτροφείο ήταν το καλύτερο της εποχής σε όλη την Ελλάδα.

Όταν το 2000, πολλά χρόνια αργότερα, με την επιστροφή μου στην Ελλάδα είχα μία συζήτηση με παλιά παιδαγωγό μου του 1952 και της ανέφερα ότι σε όλα μου τα χρόνια στο Ορφανοτροφείο δεν θυμόμουν κάποιος παιδαγωγός να με είχε αγκαλιάσει και να μου είχε πει «σ’ αγαπώ», η παιδαγωγός μού απάντησε: «Χάρη, ήσασταν πολλά παιδιά.».
Όταν ο ιδρυτής του Ορφανοτροφείου «υιοθέτησε» τη μεγαλύτερη, κατά 4 χρόνια, αδελφή μου στην Αμερική και ήθελε να υιοθετήσει κι εμένα, ο υπεύθυνος του Ορφανοτροφείου (θρησκευτικός δερβέναγας) του είπε: «αυτόν μην τον πάρετε, γιατί είναι πολύ κακός».
Σε ηλικία δεκαέξι ετών, δηλαδή τρία χρόνια αργότερα, εκδιώχτηκα «με τις κλωτσιές» από τον ίδιο δερβέναγα για μία βόλτα 600μ. με ποδήλατο γύρω από το τετράγωνο του Ορφανοτροφείου.
Για δύο χρόνια έζησα στην Κατερίνη και χρειάστηκε να αφήσω το Γυμνάσιο και να δουλεύω σε οικοδομές 10 -12 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαΐ κι ένα μέρος να κοιμηθώ, στην πατρική μου καλύβα!
Τα ζωηρά, πεισματάρικα, γεμάτα απορίες παιδιά είναι κακά! Και τότε…αλλά και τώρα! Δύσκολα χρόνια! Κρατάω ότι ήσασταν πάντα χαμογελαστός! Χάσατε ποτέ αυτό το χαμόγελο;
Υπάρχουν δύο συστατικά στη ζωή μου που ποτέ δεν έχω χάσει. Το χιούμορ και το χαμόγελό μου. Όλοι οι φίλοι γνωρίζουν ότι είμαι πάντα αισιόδοξος και πάντα ενεργώ με στόχους και προτεραιότητες, ακόμη και σήμερα, στην ηλικία των 75 ετών. Χωρίς αυτά, δεν θα ήθελα να ζω.
Κάτι κατάλαβα μέχρι τώρα! Μου είπατε ότι στα δεκαέξι εκδιωχτήκατε, αφήσατε το σχολείο και ξεκινήσατε να δουλεύετε σε οικοδομές. Ποια είναι η συνέχεια της ιστορίας;
Ευτυχώς, υπήρχε ο μεγάλος αδελφός στην Αυστραλία, και, έτσι, στα δεκαοχτώ μου μετανάστευσα στην Αυστραλία, όπου έφτασα με ένα τρύπιο πενηντάλεπτο (σημερινό ένα λεπτό) στην τσέπη. Μία μέρα, κοιτάζοντας στον καθρέφτη αποφάσισα τον πρώτο στόχο της ζωής μου: «Θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου και με εμπιστοσύνη στον Θεό θα εργαστώ σκληρά με τρόπο που ποτέ να μην πεινάσω και ποτέ να μη βρεθώ χωρίς χρήματα στην τσέπη μου.».
Αισθάνθηκα τον ρατσισμό των Αυστραλών, όταν πήγα στο σχολείο να μάθω μία τέχνη, και, τέσσερα χρόνια αργότερα, μετανάστευσα στον Καναδά, όπου έζησα για είκοσι εφτά χρόνια, τελείωσα το Γυμνάσιο, σπούδασα κι έκανα σταδιοδρομία στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Ο Θεός, πραγματικά, ήταν μαζί μου και με βοήθησε να επιτύχω. Σε λίγα χρόνια ανέβηκα τα σκαλιά της επιτυχίας και αναδείχτηκα διευθυντής στο τμήμα πληροφορικής σε μεγάλη εταιρεία με 5.000 υπαλλήλους. Ήμουν, ταυτόχρονα, Πρόεδρος Συνεταιριστικής Τράπεζας στο Τορόντο του Καναδά. Δεν μου αρκούσε, όμως, ότι είχα καλή, κερδοφόρα εργασία και ζούσα μία άνετη ζωή.
Οι σκέψεις μου ήταν στα ορφανά, στα εγκαταλελειμμένα, στα παιδιά που στερούνται οικογενειακής φροντίδας πίσω στην πατρίδα μου. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι ότι πολλά παιδιά στην Ελλάδα περνούσαν τα ίδια που ο ίδιος είχα περάσει, παιδιά που περνούσαν δύσκολες στιγμές, εξαιτίας ακατάλληλων υπεύθυνων. Από τις περιπέτειές μου στο Ορφανοτροφείο είχα διδαχτεί, πλέον, τον κατάλληλο τρόπο να φροντίζονται τα ανυπεράσπιστα παιδιά.
Τελικά, αποδεικνύεται πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος, αρκεί να θέλει να τη χρησιμοποιήσει! Έτσι, λοιπόν, πήρατε την απόφαση να επιστρέψετε στην Ελλάδα. Πόσο εύκολο, όμως, ήταν αυτό;
ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΥΣΚΟΛΟ. Ήταν στόχος μου, ήταν προτεραιότητά μου και ήρθε φυσιολογικά.
Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα, τελικά, ότι όλες οι δυσκολίες που πέρασα ως μικρό παιδί ήταν γιατί ο Θεός με προετοίμαζε για κάτι καλύτερο. Συνειδητοποίησα ότι το νόημα της ζωής δεν είναι να απολαμβάνεις μόνο εσύ, αλλά, κυρίως, είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου.
Το 1990, αποφάσισα ότι έπρεπε να επιστρέψω στην πατρίδα μου, για να συμπαρασταθώ σε ορφανά παιδιά και κατέγραψα τον επόμενο ΣΤΟΧΟ μου, τον οποίο έβλεπα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, στον, τρία μέτρα, άσπρο πίνακα του γραφείου μου.
Όταν γίνω εξήντα δύο ετών και πάρω την πολύ καλή σύνταξή μου, θα επιστρέψω στην Ελλάδα να εργαστώ με ορφανά παιδιά, για να τα βοηθήσω, ώστε να ΜΗΝ περάσουν αυτά που ο ίδιος είχα περάσει.
Επειδή οι στόχοι μας έρχονται πιο γρήγορα, όταν τους βλέπουμε κάθε μέρα, δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία σαράντα οχτώ ετών, όταν βρισκόμουν στο αποκορύφωμα της επαγγελματικής μου καριέρας στον Καναδά, και στην άνετη ζωή, αποφάσισα, με τη σύζυγό μου Τζοάννα, να τα εγκαταλείψουμε όλα, να βάλουμε τις οικονομίες μας στην άκρη, και, βασισμένοι σ’ αυτές και στην εμπιστοσύνη μας στον Θεό, να επιστρέψουμε στην Ελλάδα να συμπαρασταθούμε σε παιδιά που στερούνται οικογενειακής φροντίδας, ανιδιοτελώς.

Το 1993 επιστρέψαμε στην Ελλάδα με τη σύζυγό μου, Ελληνίδα που μεγάλωσε στις ΗΠΑ, που μου συμπαραστάθηκε σε κάθε βήμα. Συναντηθήκαμε με τα «παιδιά» που μεγάλωσαν στο Ορφανοτροφείο τα χρόνια του 1950. Όλοι μαζί αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το μη κερδοσκοπικό σωματείο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» και να εφαρμόσουμε τις αρχές με τις οποίες είχαμε μεγαλώσει στο Ορφανοτροφείο.
Το αίσθημα των ιδρυτών του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» ήταν:
Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό και σε αυτούς που μας υποστήριξαν, και, σήμερα που έχουμε τη δυνατότητα, θέλουμε να βοηθήσουμε, με τη σειρά μας κι εμείς, ανιδιοτελώς, άλλα παιδιά που έχουν ανάγκη.
Το σύνθημά μας είναι: «Ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, όμως, αλλάζουμε τον κόσμο κάθε παιδιού που υποστηρίζουμε.».
Πόσα παιδάκια έχετε βοηθήσει μέχρι τώρα;
Τα περασμένα 25 χρόνια λειτουργίας του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» έχουμε βοηθήσει πάνω από 1.300 παιδιά. Σήμερα, στηρίζουμε 302 παιδιά και μητέρες.
Με ποιον τρόπο ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» στηρίζει σήμερα τα 302 παιδιά και τις μητέρες ;
Ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» έχει μία αρχή: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΟΧΙ ΙΔΡΥΜΑΤΑ. Έτσι βοηθάμε τα παιδιά στο ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ περιβάλλον.
Σκοπός του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» είναι να υποστηρίζει ψυχολογικά, ηθικά και οικονομικά παιδιά που στερούνται οικογενειακής φροντίδας, προσφέροντάς τους κάθε ευκαιρία να πετύχουν στη ζωή τους.

Πώς επιτυγχάνεται ο σκοπός του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ»;
Ο σκοπός του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» επιτυγχάνεται μέσω των προγραμμάτων του:
- Μηνιαία οικονομική υποστήριξη παιδιών στο οικογενειακό τους περιβάλλον, που υποστηρικτές των παιδιών μας προσφέρουν κάθε μήνα από 25€ και πάνω για την υποστήριξη του παιδιού. Σύνθημά μας είναι: «Γίνε κι εσύ οικονομικός υποστηρικτής ενός παιδιού στην Ελλάδα.».
- Ηθική και ψυχολογική υποστήριξη.
- Διανομή τροφίμων, ρούχων και παιχνιδιών.
- Στήριξη μονογονεϊκών οικογενειών.
- Εικαστικό εργαστήρι.
- Κατασκηνωτικό πρόγραμμα.
- Χριστουγεννιάτικα δώρα.
Αξίζει να αναφερθεί:
– Τρία από τα σημερινά μέλη του Δ.Σ. ήταν, το 1994, υποστηριζόμενα παιδιά του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ», και, τώρα, προσφέρουν την αγάπη τους.
– Η δράση βοήθειας και προστασίας του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» προς τα ορφανά της Σερβίας στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Μέχρι και το 2013 υποστηριζόταν μεγάλος αριθμός ορφανών παιδιών, μέχρι και την ενηλικίωσή τους.
– Η δράση βοήθειας και συμπαράστασης του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» στα ορφανά και σε παιδιά που ήταν σε ανάγκη μετά τις πυρκαγιές στη Ζαχάρω Ηλείας, το 2008-2010.
– Το πιλοτικό πρωτοποριακό πρόγραμμα της «ΑΓΚΑΛΙΑΣ», της Πρώτης Παιδικής – Οικογενειακής Εστίας για παιδιά σε ανάγκη ή σε κίνδυνο, που λειτούργησε για τέσσερα παιδιά, από το 2010 έως και το 2015.
Πρόσφατα κάνατε μία ομιλία για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσατε. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Είναι 21 Ιουνίου 2013, βρισκόμαστε στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και δεχόμαστε την τελική διάγνωση:
«Καρκίνος στη δεξιά κάτω γνάθο που πρέπει ΑΜΕΣΑ να αφαιρεθεί, γιατί κινδυνεύει η ζωή σας». Καθώς η Τζοάννα κι εγώ τα έχουμε χαμένα, της λέω: «Σήμερα είναι η 44η επέτειος του γάμου μας. Πάμε να γιορτάσουμε.».
Έξι χρόνια αργότερα, ένας από τους τρεις γναθοχειρουργούς μου, (Νίκος Κεχαγιάς, Αντώνης Τσέκος και Κώστας Μπεχλιβάνος) μού αναφέρει:
«Θέλω να ξέρετε, κύριε Χάρη, ότι ζείτε, γιατί ο Κύριος έκανε ένα θαύμα. Όταν στις 3 Ιουλίου του 2013 σας χειρουργήσαμε και, μαζί με την κάτω δεξιά σιαγόνα, αφαιρέσαμε εξήντα εννιά λεμφαδένες, βρήκαμε είκοσι εννιά μεταστατικούς λεμφαδένες…ο καθένας από αυτούς αυξάνει την πιθανότητα θανάτου του ασθενούς κατά 30%!» (Αν τα μαθηματικά μου είναι σωστά, οι πιθανότητες θανάτου μου το 2013 ήταν 870%).
Ο γιατρός συνέχισε…«Έξι χρόνια μετά είστε, πλέον, ελεύθερος από καρκίνο. Προχωρήστε στη ζωή σας, χωρίς φόβο. Δεν ξεχνάμε, βέβαια, τον θετικό τρόπο που αντιμετωπίσατε την ασθένειά σας και την ημέρα που φεύγατε από την κλινική γυρίσατε σ’ εμάς και είπατε: “Ακούστε…εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω από αυτόν τον καρκίνο, γιατί ακόμη δεν τελείωσα το έργο μου με ορφανά παιδιά.”».
Πώς νιώσατε όταν διαγνωστήκατε με καρκίνο;
Σοκαρίστηκα όταν είδα σε ένα σπινθηρογράφημα στη δεξιά κάτω σιαγόνα το άσπρο κόκκαλο του καρκίνου περίπου δέκα εκατοστών. Ο κόσμος αναποδογύρισε. Δεν πιστεύαμε αυτό που μόλις μάθαμε. Η Τζοάννα πήρε τον λόγο:
Έχουμε ακόμα μία δυσκολία μπροστά μας και με τη βοήθεια του Θεού θα την αντιμετωπίσουμε.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιμετώπισης της νόσου ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που είχατε να αντιμετωπίσετε;
Το ανοσοποιητικό σύστημα χρειαζόταν ενίσχυση και ιδιαίτερη προσοχή. Οι γιατροί μού συνέστησαν να μείνω στο σπίτι για έξι μήνες, έως ότου ενισχυθεί. Την τρίτη ημέρα έβγαλα το σκυλάκι μου βόλτα, και το έκανα ΚΑΘΕ μέρα.
Οι παρενέργειες στα πρώτα δύο χρόνια ήταν οδυνηρές και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Πρέπει, όμως, να αναφέρω και μία λέξη… Τουαλέτα…
Μεγάλη πρόκληση να κρατηθεί το στόμα ανοιχτό.
Μόλυνση του τιτανίου που χρειάστηκε να αφαιρεθεί μετά από 4,5 χρόνια.
Οι τριάντα ακτινοβολίες ήταν οδυνηρές, προπάντων, για ‘μένα που έχω κλειστοφοβία, γιατί η μάσκα που μου φορούσαν ήταν βιδωμένη στο «κρεβάτι» που ξάπλωνα.
Αν μιλούσατε σε κάποιον ασθενή με καρκίνο κεφαλής και τραχήλου, ποιες συμβουλές θα του δίνατε;
Πριν δύο χρόνια επισκέφτηκα έναν άνδρα πενήντα ετών που η κατάστασή του ήταν πιο ήπια από τη δική μου. Είδα ότι δεν μπορούσε να φάει, γιατί το στόμα του είχε, σχεδόν, κλείσει.
Αγοράσαμε γλωσσοπίεστρα και του είπα να βάζει κάθε μέρα ένα ή δύο στο στόμα και σιγά – σιγά περισσότερα, για να αρχίσει να ανοίγει το στόμα. Του έφερα φυτική πρωτεΐνη και του είπα να τη χρησιμοποιεί κάθε μέρα, για να δυναμώσει. Του είπα: «Σε ζηλεύω, γιατί σε ένα χρόνο θα είσαι καλύτερα από ‘μένα.». Του είπα ότι χρειάζεται θετικούς ανθρώπους δίπλα του. Τον έκανα να αισθανθεί καλύτερα, και, όπως μου είπε, για πρώτη φορά χαμογέλασε τους τελευταίους έξι μήνες.
Του είπα: «Πίστεψε ότι ο Θεός θα σε κάνει καλά. Κάνε προσευχή στον Θεό, πήγαινε στην εκκλησία σου να ανάψεις ένα κεράκι.». Δυστυχώς, τον χάσαμε.
Εν κατακλείδι:
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι θα μας συμβεί αλλά αποφασίσαμε να επιλέξουμε να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό και να είμαστε ευτυχισμένοι.
Από την αρχή πιστέψαμε ότι ο Θεός ήταν μαζί μας και ότι θα δώσει τη θεραπεία Του.

Υπήρχαν πολλοί, ακόμα και στο εξωτερικό, που προσευχόντουσαν για τη θεραπεία μου.
Ποτέ δεν συζητήσαμε τι θα γίνει αν πεθάνω, γιατί πιστεύαμε ότι θα ζήσω.
Έχω δίπλα μου μία ηρωίδα, κι ευχαριστώ τον Θεό που την έφερε στον δρόμο μου, πριν πενήντα τρία χρόνια.
Τη φράση «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ» δεν τη χρησιμοποιούμε. Όλα αντιμετωπίζονται με ηρεμία και πολύ χιούμορ. Δοκιμάσατε ποτέ να πιείτε παστίτσιο; Κάθε τόσο δοκιμάζω να πιω νερό από ποτήρι και η Τζοάννα μού λέει ότι της θυμίζω τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Σε λίγες ημέρες αποχαιρετάμε το 2019. Πώς ήταν για ‘σας αυτή η χρονιά;
Το 2019 ζούμε μία ευτυχισμένη χρονιά, καθώς γιορτάσαμε:
- 25 χρόνια προσφοράς του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» σε ορφανά στην Ελλάδα.
- 50 χρόνια γάμου.
- Έκλεισα τα 75 μου χρόνια και συνεχίζω να τρέχω, γιατί ο Θεός μού δίνει ακόμη δυνάμεις.
- Ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ», πλέον, μπορεί να συνεχίσει, χωρίς τους ιδρυτές του και χωρίς τον Πρόεδρό του.
- Οι οδηγίες μου στην εκτελεστική ομάδα του «ΒΕΝΙΑΜΙΝ», την οποία δημιούργησα, για να συνεχίσει ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» το θεάρεστο έργο του, είναι: «Δεν θα αναφέρετε, πλέον, το επίθετό μου, αφού, σήμερα, η κοινωνία της Κατερίνης με γνωρίζει ως κ. Χάρη. Δεν θα με αποκαλείτε Πρόεδρο.».
Αν και θέλω να ζήσω, όμως, είμαι έτοιμος να φύγω, όποτε ο Ουράνιος Πατέρας αποφασίσει να με πάρει κοντά Του, για να συναντήσω τους γονείς μου και, ιδιαίτερα, τον πατέρα μου που δεν με έχει δει ποτέ.
Τι στόχους έχετε για τον «ΒΙΕΝΙΑΜΙΝ» για τα επόμενα χρόνια;
Σήμερα ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» στηρίζει 302 μητέρες και παιδιά. Έχω, ήδη, αποφασίσει την ημερομηνία που θα παραδώσω την Προεδρία σε έναν νέο Πρόεδρο, ο οποίος θα πάει τον «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» μπροστά, θα συνεχίσει με νέες ιδέες και θα τον πάει ακόμα πιο μπροστά με έναν νέο στόχο: ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» να υποστηρίξει 500 μητέρες και παιδιά.
Θα μείνω δίπλα στον νέο Πρόεδρο και θα τον στηρίξω από τη θέση του διευθυντού του γραφείου και του ιδρυτή, γιατί, όπως ένας γονέας δεν μπορεί να αποχωριστεί το παιδί του, έτσι κι εγώ ΔΕΝ θα εγκαταλείψω τον «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» και τα παιδιά που στηρίζει.
Θα ήθελα να κλείσουμε αυτήν την όμορφη συζήτηση όπως κάνω, συνήθως. Πείτε μας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα το «ταξίδι» τους.
– Με τη βοήθεια του Θεού μπορείς τα ΠΑΝΤΑ.
– Το νόημα της ζωής δεν είναι να απολαμβάνεις μόνο εσύ αλλά, κυρίως, είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου.
– Η ζωή είναι μπροστά σου. Πιάσε την από τα κέρατα και οδήγησέ την με τη βοήθεια του Θεού.
– Ζήσε τη ζωή σου με στόχους και προτεραιότητες.
– Δεν μπορείς να ελέγξεις τι θα σου συμβεί στη ζωή, αλλά επίλεξε να είσαι ευτυχισμένος.
– Βγάλε από το λεξιλόγιό σου τις λέξεις «δεν μπορώ».
– Αντιμετώπισε τη ζωή με χιούμορ. Μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά.
– Έχεις όλο το δικαίωμα να κάνεις οποιαδήποτε ενέργεια, ΟΜΩΣ, να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τις συνέπειες των πράξεών σου.
– Η ζωή δεν είναι δίκαιη, κατάλαβέ το. Εσύ να είσαι δίκαιος με όλους. Να σέβεσαι τους άλλους.
– Εάν αποτύχεις, δεν φταίνε οι γονείς σου. Μάθε από τις αποτυχίες σου και προσπάθησε πάλι.
– Εάν νομίζεις ότι ο δάσκαλός σου είναι δύσκολος, περίμενε όταν δεις πώς είναι ο διευθυντής στην εργασία σου. Να είσαι ευγενικός σε δύστροπους, γιατί, ίσως, κάποια μέρα να είναι διευθυντής σου.
– Ο «ΒΕΝΙΑΜΙΝ» θα είναι ΠΑΝΤΑ δίπλα σου. Αν χρειάζεσαι τη βοήθειά μου, τηλεφώνησε στον «ΒΕΝΙΑΜΙΝ»: 6945154447. Ακόμη απαντάω ο ίδιος.
– Καλή σου επιτυχία.
– Ο Θεός είναι μαζί σου.
Ακολουθήστε το Miss or Madam στο Facebook και στο Instagram.