Η Δάφνη Μανούσου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο του Hull της Αγγλίας, και συνέχισε τις σπουδές της στην υποκριτική, στη Νέα Υόρκη. Πήρε μέρος σε πολλές παραστάσεις όπως και σε γνωστές σειρές στην τηλεόραση.
Φέτος τη βλέπουμε στο «Κόκκινο ποτάμι», μία δραματική σειρά εποχής, σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη, που κάθε Κυριακή αγγίζει την κορυφή της τηλεθέασης!
Δάφνη, τι σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γενικά, ως παιδί, ήμουν πολύ ντροπαλή αλλά μου άρεσε να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και να παίζω διαφορετικούς ρόλους. Είτε να μιμούμαι τις δασκάλες μου στο σχολείο είτε να παίζω ρόλους από ταινίες που είχα δει. Μου άρεσε πολύ να φεύγω με τη φαντασία μου από την πραγματικότητα και να ταξιδεύω αλλού.
Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν, όταν τους ανακοίνωσες ότι θα ασχοληθείς με την υποκριτική;
Επειδή είμαι το πέμπτο παιδί στην οικογένειά μου, οι γονείς μου ήταν πολύ ok όταν τους είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός (τους είχαν, ήδη, εκπαιδεύσει τα αδέρφια μου με τις δικές τους επιλογές). Από την άλλη, δεν το ανακοίνωσα ποτέ, επισήμως, γιατί το είχαν καταλάβει από μόνοι τους (τόσες ώρες κλεισμένη στο δωμάτιό μου να αλλάζω φωνές, κάτι είχαν καταλάβει!!!). Βέβαια, σπούδασα πρώτα drama στην Αγγλία, προτού πάω σε δραματική σχολή, για να κάνω το χατίρι του μπαμπά μου που μου έλεγε να έχω ένα χαρτί στο χέρι. Πράγμα που δεν μετάνιωσα καθόλου.
Στην Ελλάδα, σήμερα, πόσο εύκολο είναι να είσαι ηθοποιός;
Οι έλληνες ηθοποιοί είναι κάτι σαν κομάντος. Μόνο που δεν πληρώνονται αναλόγως. Πραγματικά, τρέφω βαθύ σεβασμό για τον μέσο έλληνα ηθοποιό που κάνει ένα σωρό άσχετες δουλειές, προκειμένου να επιβιώσει. Με ενοχλεί που, για τους περισσότερους από εμάς, είναι κάτι σαν χόμπι, αφού δεν μπορούμε να επιβιώσουμε από αυτό.
Ιδίως μετά την κρίση θεωρείται δεδομένο ότι ο ηθοποιός αμείβεται ελάχιστα από τη δουλειά του, και αυτό, πια, θεωρείται κάτι νορμάλ, το οποίο είναι εξοργιστικό. Είναι πολύ ελπιδοφόρο, βέβαια, ότι φέτος ξεκίνησε πάλι η μυθοπλασία στα κανάλια, και, έτσι, βρήκαν δουλειά αρκετοί ηθοποιοί. Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα παραμένει τεράστιο.
Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις ακούσει, και από ποιον;
Στην πρώτη παράσταση που είχα παίξει στον «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσι Γουίλιαμς έκανα τη Λάουρα, ένα πολύ εύθραυστο κορίτσι. Μετά το τέλος της παράστασης, με πλησίασε κάποιος και μου είπε πως τον συγκίνησα πολύ.
Το θυμάμαι ίσως γιατί ήταν η πρώτη μου παράσταση στην Αθήνα. Στην Ελλάδα είχα γυρίσει από τις σπουδές μου στην Αμερική πριν λίγο καιρό και μου είχε φανεί μαγικό και περίεργο να καταφέρω κάποιον να συγκινηθεί.
Οι σειρές που γυρίζονται, πλέον, είναι ελάχιστες. Εσύ, όμως, συμμετέχεις σε μία θαυμάσια παραγωγή του Μανούσου Μανουσάκη, το «Κόκκινο ποτάμι»! Μίλησέ μας γι’ αυτήν τη δουλειά.
Είναι, πραγματικά, μία δουλειά που σε κάνει να νιώθεις ότι παίζεις στο σινεμά. Είναι μία σειρά που καταφέρνει, πραγματικά, να σε ταξιδέψει στο παρελθόν και με ειλικρίνεια να μιλήσει για όλα όσα πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι.
Τι κοινό και τι διαφορετικό βρίσκεις με το κορίτσι που υποδύεσαι στη σειρά;
Η Μαγδαληνή που υποδύομαι στη σειρά είναι μία γυναίκα που θα κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει τους δικούς της ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που με συνδέει μαζί της και με κάνει να μπορώ να ταυτιστώ. Το διαφορετικό είναι το πλαίσιο στο οποίο έχει μεγαλώσει.
Πόσο απαιτητικά είναι τα γυρίσματα;
Τα γυρίσματα είναι πολύ απαιτητικά. Πολλές ώρες ορθοστασία, στον καύσωνα το καλοκαίρι, και στο κρύο τον χειμώνα. Επίσης, απαιτούν μία ετοιμότητα από τον ηθοποιό, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Για τη δουλειά αυτή δουλεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι, συνεργείο και ηθοποιοί, που κάνουν καθημερινά υπερβάσεις, προκειμένου να βγει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα με εμπνευστή, φυσικά, σε όλο αυτό, τον ίδιο τον κύριο Μανουσάκη.
Έχεις χρόνο για θέατρο;
Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν δούλεψα στο θέατρο, γιατί απ’ τη στιγμή που ανέλαβα τον ρόλο της Μαγδαληνής, και ήξερα ότι τα γυρίσματα θα ήταν αρκετά απαιτητικά, δεν ήθελα να αναλάβω και έναν ρόλο στο θέατρο, όπου να μην μπορούσα να αντεπεξέλθω όπως θα ήθελα.
Φαίνεσαι μία γυναίκα με πολλές ανησυχίες. Μάλιστα, έχεις γράψει και ένα διήγημα με τίτλο «Απόψε θα χιονίσει θα το δεις». Η συγγραφή ήρθε στη ζωή σου λόγω ανησυχίας;
Ένιωθα πως είχα πολλά πράγματα μέσα μου τα οποία ήθελα να τα εκφράσω, και, έτσι, το βιβλίο αυτό μου βγήκε αρκετά αβίαστα, αν και παιδεύτηκα πολύ, πριν αποφασίσω να το εκδώσω.
Κάνεις όνειρα;
Παλαιότερα έκανα πολλά όνειρα για το μέλλον, μέχρι που συνειδητοποίησα, κάποια στιγμή, ότι, αντί να με κάνουν ευτυχισμένη, με εγκλωβίζουν. Τα τελευταία χρόνια προτιμώ να ζω στο παρόν και να μην αναλώνομαι τόσο στο τι θα γίνει στο μέλλον.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
Αποφεύγω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Έχω κάποια πράγματα, βέβαια, στο μυαλό μου, όπως να ταξιδέψω σε χώρες που θα ήθελα ή να ερμηνεύσω συγκεκριμένους ρόλους στο θέατρο, αλλά, και πάλι, αποφεύγω να τα κλειδώνω στο μυαλό μου, γιατί η ζωή μπορεί να μου φέρει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτά που έχω σκεφτεί ή ονειρευτεί!
Θα ήθελα να κλείσουμε όπως κάνω συνήθως. Πες μας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα το «ταξίδι» τους.
Να ζουν την κάθε στιγμή που έρχεται, να κάνουν αυτό που τους κάνει χαρούμενους, χωρίς να επηρεάζονται από τις κοινωνικές συμβάσεις.
Δάφνη, σε ευχαριστώ πολύ. Ραντεβού την Κυριακή στο “Κόκκινο ποτάμι”!
Διάβασε επίσης: Έξι γυναίκες στον ονειρικό κόσμο του Tennessee Williams
Ακολουθήστε το Miss or Madam στο Facebook και στο Instagram.
